 |  |  |  |  |  |  |
Makalu 2006
Celem było zdobycie Makalu (8463 m) przez Ankę Czerwińską jako pierwszą polską himalaistkę.
W wyprawie brał też udział Jerzy Natkański. Jerzy Natkański jest doświadczonym himalaistą, specjalizuje się w wyprawach zimowych
DHAULAGIRI 2008
K2/BROAD PEAK 2007MAKALU 2006
K2 TEAM EXPEDITION 2005
GASHERBRUM II 2003
AMA DABLAM 2002
CHO OYU 2001
LHOTSE 2001
SHISHA PANGMA 2000
EVEREST 2000
Artykuł Janusza Kalinowskiego (PAP)
Wyprawa wkracza w decydującą fazę
Szklana klatka - Relacja z wejścia na szczyt, spisana ręką Ani, już po powrocie do Warszawy
ZdjęciaAnce Czerwińskiej towrzyszył Jerzy Natkański.
Jerzy Natkański jest doświadczonym himalaistą, specjalizuje się w wyprawach zimowych
Najważniejsze osiągniccia alpinistyczne:
1990 - Aconcagua (6960 m), najwyższy szczyt Ameryki Południowej,
1993 - dziewiczy szczyt Borondo Sar (6800 m) w Karakorum,
1995 - Kilimandżaro (5985 m), najwyższy szczyt Afryki,
1996 - członek letniej wyprawy na Nanga Parbat (8125 m),
1997 - Mount McKinley (6194 m), najwyższy szczyt Ameryki Północnej,
1997 - Gasherbrum II (8035 m), Karakorum,
1997/1998 - członek zimowej wyprawy na Nanga Parbat (8125 m), kier. Andrzej Zawada,
1997/1998 - członek zimowej wyprawy na Makalu (8481 m), kier. Krzysztof Wielicki,
2002/2003 - członek zimowej wyprawy Netia K-2 (8611 m), kier. Krzysztof Wielicki.
Jerzy Natkański był czynnym współorganizatorem powyższych wypraw zimowych. Ponadto uprawia bieganie, startuje w maratonach, ultramaratonach, rajdach przygodowych.
Jest członkiem stażystą Stowarzyszenia Cywilnych Zespołów Ratowniczych z Psami (STORAT) w Rzeszowie.
Wiceprezes Polskiego Związku Alpinizmu od 2001 roku.
PRZYLOT DO DOLNEJ BAZY MAKALU 4800m - sprawozdanie:
Dokładnie o 6-ej rano nasz helikopter oderwał się od pasa startowego w Lukli. Przez chwilę lecieliśmy nad lesistymi wzgórzami, potem pod nami były skalne ściany wreszcie śnieg, lód i lodowce. Z narastającym hukiem silnika maszyna wznosiła się coraz wyżej. Lecąc na wys. 5500 m z niewielkim zapasem przelatywaliśmy nad urwistymi graniami. Po 20 minutach tej adrenaliny pojawiło się przed nami Makalu - helikopter zatoczył duży łuk i sprawnie wylądował.
Wyskoczyliśmy z ciasnej kabiny wprost w tłum podbiegających do nas tragarzy. Szybki wyładunek, w tumanach piachu, bo wirnik pracował cały czas i helikopter uniósł się w górę. Powrócił po godzinie z drugim transportem. W dolnej bazie / 4800 m / zastaliśmy jedną z włoskich wypraw. Włosi przyjęli nas bardzo miło, na śniadanie było ciasto Wielkanocne (Colomba), jajka kawa, a na lunch prawdziwe świąteczne obżarstwo z winem i wspaniałą kawą na deser. Również ciasto, tym razem pannetone.
Zrobiliśmy krótką wycieczkę po okolicach bazy, odwiedziliśmy krzyż i napis upamiętniający śmierć Andrzeja Młynarczyka w 1978 roku. Znaleźliśmy też kilka innych tablic poświęconych ofiarom Makalu, a w kamiennym szałasie gdzie koczują portersi zdjęcia zaginionego ostatniej zimy Lafauill'a. Jurek odnalazł miejsce bazy polskiej zimowej wyprawy w 2000/2001, a Anka resztki szczątków rozbitego tu w 2001 roku helikoptera.
Dziś nasze 4 ładunki poszły do właściwej bazy /5600 m /, jutro rano i my i Włosi razem z resztą ładunków wyruszymy do góry.
Szklana klatka - Relacja z wejścia na szczyt, spisana ręką Ani, już po powrocie do Warszawy
21 maja wszyscy (12 Włochów, kilku Szerpów oraz Jurek, Tsiring i ja) wyruszyliśmy w górę. Było to tzw. wyjście ostatniej szansy, gdyż monsun wisiał nad nami jak nieuchronne przeznaczenie. Większość z nas miała poczucie winy, że tak wiele czasu zmarnowaliśmy poprzednio. Z resztą poraz pierwszy wychodziliśmy z bazy w gęstych mgłach, co jeszcze zwiększało nasze obawy. 22 maja wszyscy osiągnęliśmy Makalu-La (7400m), a 23 maja doszliśmy do obozu III (7600m). Po południu Szerpowie wyruszyli na rekonesans seraków przed obozem.
24 maja ok. 5 rano razem z Jurkiem wyszliśmy w stronę szczytu. Mieliśmy po jednej butli tlenu, ale zakładaliśmy, że zaczniemy używać go wyżej. Warunki były bardzo dobre, ślady idących przed nami Włochów i Szerpów wyraźnie widoczne. Trawers Seraków był zaporęczowany, nie było zresztą specjalnych trudności. Poza serakami droga prowadziła wprost w górę stromym, lodowym zboczem. Widziałam idące przede mną 2-3 osoby, wywołałam Jurka, który szedł z tyłu i powiedziałam, że idę za nimi. Kiedy znalazłam się w stromym kotle, ze zdumieniem zauważyłam, że ślady prowadzą w lewo na skalno-lodową grzędę.
Wypatrzyłam tam drobne sylwetki. Znów powiedziałam o tym Jurkowi, po czym zaczęłam wspinać się grzędą. Ślady miejscami niknęły w skałach, było stromo i maska tlenowa strasznie mi przeszkadzała. Zrezygnowałam z tlenu i wspinałam się dalej pomarańczowymi skałami.
Ok. 17 spotkałam schodzącego Tsiringa. Towarzyszył mu jeden z Włochów.
Namawiali mnie ostro na zejście, ale mnie szkoda było zawrócić, poza tym pomarańczowe skały dodawały mi optymizmu. Postanowiłam, że będę szła w stronę szczytu jak długo będę mogła, a potem zabiwakuję i rano sprawę dokończę. Teraz widzę, że było to trochę ryzykowne, natomiast tam, wysoko, wydawało mi się naturalne. Spotkałam kolejnych schodzących Włochów. Mówili, że do szczytu jeszcze daleko. Zawzięłam się. Już po ciemku zaczęłam szukać miejsca na biwak. Nie było nic dobrego, wykopałam w końcu w stromym lodowym zboczu rodzaj grałdołka, włożyłam tam plecak i na nim usiadłam. Trochę zsuwałam się, ale było dość wygodnie. Widziałam w dole światła obozu III i latarki schodzących. Nie wiedziałam, że jedna z nich należała do Jurka, który zawrócił o zmroku i nocą dotarł do obozu III.
Podczas biwaku (wysokość oceniam na 8250m) skupiłam się wyłącznie na przetrwaniu. Miałam tylko kombinezon puchowy Bergsona, buty La Sportiva i zwykłe rękawice. Żadnej osłony, płachty, nic, co odgrodziłoby mnie od straszliwego zimna i ogromu otwartej przestrzeni. Tlen, który miałam nie mógł mi pomóc, gdyż oddychanie nim przez zalodzoną maskę powodowało uczucie, że odmrażam sobie płuca. Pogoda na szczęście była dobra tej nocy, Makalu dało mi szansę. Wytrwałam do 5:30 rano i wygrzebałam się ze swojego dołka.
Po chwili ruszyłam do góry. Tlen zostawiłam, żeby nie było za ciężko. W nocy nie było wiatru i ślady Włochów były dobrze widoczne. Dziwnie się czułam mając świadomość, że jestem jedyną żywą istotą zmierzającą dziś ku szczytowi.
O 8:30 rano, kiedy byłam już na grani, wywołałam Jurka. nie pamiętam, czy wczoraj mówiłam mu o biwaku i miałam wyrzuty sumienia. Odezwał się Tsiring, który razem z Jurkiem był w obozie III. Powiedziałam, gdzie jestem.
- Czy to jeszcze daleko? - jęknęłam wczuwając się w rolę słabej kobiety.
Na szczęście było blisko, a kawałki poręczówki dawały poczucie bezpieczeństwa. O 9:20 (25 maja) mogłam podziwiać ze szczytu piękną panoramę. Nagroda za wytrwałość? Deterioracja szybko mnie ogarniała, w zejściu miałam halucynacje, widziałam Szerpów i namioty, a kiedy już po ciemku dochodziłam do obozu III (Tshiring wyszedł po mnie) wydawało mi się, że namiot stoi w szklanej klatce i pytałam Jurka, jak wejść do środka. To nie było jednak groźne, noc w obozie III poświęciłam na wypoczynek, a 26 rano spakowaliśmy wszystko i zeszliśmy do jedynki. Następnego dnia dotarliśmy do bazy. Było zupełnie pusto, Włosi zeszli do dolnej bazy, zabrali niestety generator odcinając nam możliwość porozumiewania się ze światem. Na wysłanie pierwszej wiadomości o tym, że żyjemy, trzeba było poczekać parę dni.
Anna Czerwińska
Zdjęcia
Sponsorzy
Wsparcie sprzętowe
